(video) Mijn trouwjurk sleept me overal doorheen.

Ik ben weer terug uit New York. Ik heb Stefan wel tig keer gevraagd, 
maar hij wil nog steeds niet.

M’n jurk had ik twintig jaar geleden al. Maar we zijn dus nooit getrouwd.

Stefan en ik wilden het ooit groots vieren, we hadden dikke plannen.

Om alvast in de stemming te komen rukten we toen een lekkere fles open.

We begonnen met een simpele partytent achter in de tuin.
Dat werd na twee glazen: picknicken op het strand.
Na drie glazen: rondtoeren op een grote boot.
Na vier glazen: een orangerie met obers met witte strikjes. 
Na vijf glazen: wilden we in een arrenslee over de Zwitserse Alpen.
Na drie flessen zaten we in een Middeleeuws landgoed in Italië met een
oprijlaan van cipressen.

‘En dan vragen we of oom Arnold ‘Droomland’ komt zingen’, zei Stefan.

Ik was in één klap nuchter.

Ik: WAT? Oom Arnold? Doe me een lol, zeg. Ik wil die valse kraai niet 
op mijn bruiloft.
Hij: O nee, o nee? Dan is jouw tante Corrie ook niet welkom.
Ik: Hoezo dat niet?
Hij: Heb je weleens gezien hoe die eet?
Ik: Dan hoeft die Katie ook niet te komen, want die trek ik ook niet.
Hij: Katie is mijn eerste vriendinnetje.
Ik: Het is een sloerie.
Hij: Dan schrappen we die vriendjes van jou: die dikke vette Karel waar jij
altijd mee in het zwembad hing, en die braller Jacob met z’n fourwheeldrive en
die imbeciele Tonnie met zijn bijdehante praatjes ook van de lijst.

Uiteindelijk bleven we met z’n tweetjes over. Van trouwen is het nooit meer
gekomen.

Maar om nou zo’n prachtige jurk in de kast te laten hangen?

Doeii.

Gelukkig heeft ie een tweede leven.
In het filmpje kun je hem zien en leg ik uit waarom.